Susmayı tercih eder çoğu insan. Konuşacak bir şeyi olmadığından değil. Anlayacak kimse olmadığındandır bu aslında. Yağmur olmak vardı şimdi. Sessiz sedasız toprağa karışmak… Aslında duyabilene en güzel sestir sessizlik. Siz ağzınızı açmadan ne demek istediğinizi anlayan insanlar olsun hayatınızda. Diğerlerine laf anlatmak, açıklama yapmak gerçekten çok zorluyor insanı.

Hayatında gerçekleşen bütün saçmalıklara sessiz kalır bazı insanlar. Çünkü çabalayacak gücü kalmamıştır. O hale de nasıl gelmiştir bliyor musunuz? O güne kadar hep konuşmuştur, hep bir şeyler anlatıp doğruları göstermeye çalışmıştır ama bütün emekleri boşa çıkmıştır. İnsanlar takmamış veya aynı kafasına göre hareket etmekye devam etmiştir. İşte orada insanın içinde bir şeyler kopuyor. Diyorsun ki kendi kendine bundan sonra ne olursa olsun haklı da olsam, cevabı da bilsem kimse için kendimi yorup ağzımı açmayacağım.

Bir nevi pes  etmek aslında. Ama aslında en güzel yol da bu, şu zamanda. Kimse kimseyi dinlemiyorken, herkes kendi kafasının dikine gidiyorken, kime ne anlatsın ki insanlar..? En iyisi içimizden sessiz sessiz konuşmaya devam edelim…