Eskisi gibi gönül almak kalp kırmamak çok zorlaştı bugünlerde.

Ben hatırlıyorum da bizler çocukluğumuzda daha naif daha kibar insanlarla karşılaşırdık. Annemle babama baktığımda ise bir ömür birbirlerini kırmadıklarını gördüm. Bu sevgiden öteye saygıydı. Nasılda nazik davranırlardı birbirlerine ve bizlere. Hiç mi kavga etmezlerdi derseniz etmezlerdi. Konuşurlardı ama sakin sakin buna da tartışma derlerdi. Şimdi tartışma dediğimizde bile seslerin yükseldiği yeri geldiğinde insanların birbirlerine ağır sözler söylediği konuşmalar akla geliyor. Sabır denilen duygu da azaldı şimdilerde. Yıllar geçtikçe insanların kendisine has olan duygularını yitirmeye başladıklarını görüyoruz. Küçücük çocuklar bile sabırsız olmuş. Bunları bizler bu şekilde olmalarını sağlıyoruz. Şimdi çocukların istedikleri olmayınca ağlıyor bağırıp istediği olana kadar bu durumu devam ettiriyorlar. Bizler bir şey istediğimiz zaman bakalım alırız bir düşünelim cevaplarını duyar ve bu cevapları duyduğumuzda ise istediğimiz olana kadar sabırla beklerdik. Arkadaşlar arasında bile çocuklar oyun kurmakta zorlanıyorlar. Bizler oyun oynadığımız zamanlarda birisi hadi şunu oynayalım dediğinde herkes eşlik ederdi. Şimdi çocuklar oyun bile beğenmiyor varsa yoksa sanal oyunlar. Bu gidişle saygıyı sabır etmeyi yavaş yavaş unuttuğumuza göre ileride çocukların oyun denilen kavramı da unutmaları normal karşılanacak. Asla bizler gibi eski oyunların ne olduğunu bilemeyecekler. Ben bazen arkadaşlarımın çocuklarına soruyorum oyun olarak ne oynuyorsun diye almış olduğum cevap maalesef ki bilgisayar ya da telefon oyunları oluyor. Çağa ayak uydurmak dedikleri de sanırım böyle bir şey oluyor.