O kadar zor oldu ki yaşamak… Ne bir güven kaldı kimseye, ne sadakat, ne insanlık… Daha say say bitmez bunlar ne yazık ki! Çocuğumuzun başına bir şey gelecek diye aklımız çıkıyor. Kaç yaşına gelmiş olursa olsun eve geç geleceğim dediğinde uyumadan onu dört gözle bekliyoruz. Güvensizliğimiz kendi çocuğumuza değil ama, ayırt etmeden tüm insanlara.

Kurunun yanında yaş da yanar derler ya, aynen öyle durum. Bırakın insan çok iyi olsun. Artık herkes herkesin gözünde kötü. Kime sırtını dayayacağımızı bilemez durumdayız. Ya gerçekten duvar gibi sapasağlam arkamızda durur birileri, ya da ilk boşlukta o yasladığımız sırtımızı delik deşik eder.

Geri geleceğine inanıyor musunuz güvenimizin? Ben inanmıyorum. Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak. Hiçbir ilerleme kaydedemeyeceğiz. Umarım bu söylediklerimde yanılan ben  olurum. Ama gidişata bakılırsa durum bu şekilde maalesef. Şu durumda güven duygusunu geri kazanmaktan ziyade sevdiklerimizi sakınmamız gerektiğini görüyoruz.

Ne yazık bizleri bu şekilde yaşamaya mecbur bırakanlara… Ne yazık bizleri bu durumlara getiren tüm kötülüklere, kötü insanlara… NE YAZIK HEPİMİZE..!