10 Kasım 1938… Saat 9’u 5 geçiyor. Ve duyuluyor ki Ata’mız ölmüş. Atatürk hayata gözlerini yummuş. Bu ülkeyi özgürlüğe kavuşturan komutan yok artık. Ama onca insanın ondan öğrendiği çok şey var. Geride bıraktığı çok fazla anlamlı dersler var. Tabi ki görmesini bilene…

Geçen gün sosyal medyada Atatürk’ün öldüğü günden, cenazesinden fotoğraflar gördüm ilk kez. Öyle çok içime dokundu ki o görseller. Kimin cenazesi o kadar kalaba olabilir? Kimin ardından çocuğundan yaşlısına herkes göz yaşı döker? Öyle bir sevdirmiş ki kendini milletine… Öyle bir sevmişiz ki bizlerde onu… Onunla yaşamamış olsak bile bu ülkeyi kurtaran komutana her zaman saygı duymak zorundayız.

Düşünelim biraz. Eğer Atatürk diye biri gelmemiş olsaydı bizler rahatça konuşamıyor olacaktık. Hala kadınlara değer verilmiyor olacaktı. Eşitlik, adalet sağlanmayacaktı. Atatürk dönemi bana göre ülkenin temelini attığı dönemdir. Her yenilik ondan sonra değişmedi mi zaten? Çok sevdiğim bir sözü var Atatürk’ün… “Beni görmek demek, mutlaka yüzümü görmek değildir. Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu kafidir.”

Sen rahat uyu Ata’m. Biz hürriyetin yolcuları, cumhuriyetin bekçileriyiz…