Bugün günlerden acı. Kaç aileye bugün acı düştü. Kaç ailenin yüreği yangın yeri oldu. Sadece şehit ailelerimizin değil bizlerinde tüm ülkenin yüreği yangın yeri. Söyleyecek ifade edebilecek bu durumu yazıya dökebilecek kelimeler yok bende. Dilimiz lal oldu.

Ben bir tane bile şehit haberi aldığımda aynı duyguları yaşıyorken şu an duygularımı ifade edemiyorum. Anneler babalar, eşler çocuklar… Sözün bittiği yerdeyiz acıdan başka paylaşabileceğimiz bir durum yok. Yastayız. İki gün önce aldığımız habere göre  Bitlis Tatvan’a giden askeri uçağımızın düşmesi sonucunda askerlerimiz şehit oldu. 11 askerimiz şehit olurken 2 askerimiz yaralandı. Ne zorluklarla büyüttüğümüz evlatlarımızın acı haberini almayı hiçbir anne baba elbetteki istemez. O ailelerle beraber bizler de bu haberleri almaktan hoşnut değiliz. Her asker annesi kapısında sağlık ekipleriyle gelen askerleri görmek istemez. Bu çocuklarının şehit olduğunu gösterdiği için Allah hiç kimseye bu durumu yaşatmasın. Şehit evlerine Türk bayrağımız asılırken sadece evlerle sınırlı kalmadı bizler de astık evlerimize iş yerlerimize bayrağımızı. Taziyeye gelenler şehit ailelerinin evlerinden ayrılmadılar. Bizler de televizyonun başından ayrılamadık. Haberleri tekrar tekrar dinlediğimiz halde anlamak istemedik. Geriye sadece yaşlı gözlerimiz kaldı. Rabbim bir daha bugünleri bizlere yaşatmasın.