Artık ikili ilişkiler eskisi gibi değil. Hayatın getirdiği zorluklar yaşam şartları gereği bizlere eskiyi çoktan unutturdu.

Eskiden derdi olan bir arkadaşımızı, bir dostumuzu dinlerken yüz yüze buluşup göz kontağı kurarak sevinci ya da üzüntüsünü paylaşırdık. Şimdilerdeyse maalesef telefonla arayıp hal hatır dinlemeye başladık. Yanında olduğu duygusunu telefonla karşıdaki insana geçiremiyoruz. Artık sadece dost arkadaş değil bu sıkıntılar evlerin içine de girmeye başladı. Herkesin elinde bir telefon ve sosyal medya kullanımı karşımızdaki kişiyle bağlantı kurmayı azalttı. Sadece evlerde eşler değil artık ebeveynlerde bu hastalığa yakalandıkları için çocuklarıyla iletişim kurmakta zorlanıyorlar. Halbuki çocuklar tam öğrenme yaşındalar. Hele ki ergenlik dönemindeki çocukların ebeveynlerine daha çok ihtiyaçları var. Çocuklarımız bizlerle konuşmak istediğinde bütün işimizi bırakıp onlarla ilgilenmeliyiz. Korkmayın şımarırlar diye telefonlarınızı bırakın, onların boyuna inin ve mutlaka göz teması kurun.  Bugün size sormaya çalıştıkları şey yarın bir gün çocukların hayatında çok büyük rol oynayabilir. Çocuklarımız her şeyden ve herkesten önce gelmelidir.