Çocukluğumu hatırlıyorum da… 23 Nisan yaklaşıyor diye her çocuğun içinde heyecan olurdu. Hep birlikte sınıflar süslenirdi. Ve gösteri düzenlerdik. Çünkü ailelerimizin, arkdaşlarımızın ailesinin izlemeye geleceğini bilirdik. Heyecanla birlikte mutluluk da olurdu tabii… Her yere bayraklar balonlar asılırdı. Aylar öncesinden başlardık hazırlıklara. Edeceğimiz dansların provasını yapardık.

Herkes bir takım ruhuyla hareket ederdi. Bu birliktelikti zaten en güzel yanı. 23 Nisan Çocuk Bayramı’ydı. Hala öyle tabi ki. Çocukların bayramı… O gün çocuklar mutlu olmasın da kim olsun? O gün çocukların her istediği olmasın da ne olsun? Atatğrk ne kadar da ince düşünceliymiş ki çocuklara bile bayram hediye etmiş.

Ne güzeldi çocuk olmak değil mi? Elbet üzüldüğümüz, ağladığımız zamanlar oluyordu. Ama çocuğuz ya, gönlümüzü alan birileri çıkıyordu. Hep mutluyduk genelde. Şimdiye bakıyorum da şimdiki çocuklar çocukluk ne demek onu bile bilmiyorlar. Aileleri evlerinin içinde ne kadar hissettirebilirse çocukluğu o kadar biliyorlar. Dışarıya çıkabilen yok. Belli sayıda belki de bir elin parmağını geçmeyecek sayı kadar arkadaşları var. 23 Nisan ya bugün hani. Şimdi çocuklarımızın 23 Nisanı’ı kutlamaya hakkı bile yok. Şu virüs illeti geldi geleli çocukların hayatı elinden çalındı.

Geri gelsin çocukluk. Çocuklar eve kapanmaktan fazla sıkıldı. Bayramlarını evde geçirmekten fazla sıkıldı. Her ne kadar hissedilerek kutlanmasa da Çocuk Bayramı’nız kutlu olsun…