Daha iki gün önce Dünya Kadın Hakları Günü’ydü ama kadının hakkı denilen kavram sadece sözde özde değil bizle için.

Yine kadın şiddeti yine kadınlara yapılan zulümler haberlerde ya da sosyal medyada devam ediyor. Bir şekilde sonu gelir diye beklerken her gün bir yenisi daha ekleniyor bu acı haberlerin. Herkes bir annenin yani bir kadının çocuğu olduğunu unutuyor. Öfke kontrolü denilen ve bizleri ele geçiren bu duygudan kurtulamıyoruz. Sevilmeyi bekleyen kadınlara şiddet uyguluyoruz. Oysa ki korumak kollamak erkeklerin göreviyken kadınlar kendilerini erkeklerden korumaya çalışır hale geldi. Her kadın bizim annemiz, ablamız, kızımız ya da kız kardeşimizdir. Kadınların omzunda bu kadar fazla yük varken bir de şiddete maruz kalıyorlar. Şiddet kavramı birçok ailede var ama sadece şiddet dediğimizde dövmek aklımıza gelmesin. Sözle şiddete maruz kalan kadınlarımız da çok fazla. Hele ki bazı ailelerde hiç konuşmayan çiftler de var. Bir kadının derdini tasasını mutluluğunu paylaşmamak, ona karşı hiçbir şekilde bir şey anlatmamak ta bana göre bir nevi şiddet. Susarak ta kadına şiddet göstermiş oluyoruz yani yalnız bırakarak.  Kadınlar evde yeteri kadar çalışırken ev işleri çocuklarla uğraşmak bir de çalışan hanımlarımız var ki kendi başına bütün evini omuzlayıp hayatını devam ettiren fedakar kadınlar. Bir tatlı sözü çok gördüğümüz, bir güler yüze muhtaç bıraktığımız kadınlar. Erkek çocuk anneleri çocuklarını yetiştirirken kadının kıymetini anlatarak büyütmedikleri sürece ve toplum da kadınlara karşı bakış açısını değiştirmediği sürece bizler bu tarz haberleri okumaya devam edeceğiz ne yazık ki.