‘Her zaman düşünceli olun. Çünkü karşılaştığınız herkes, inanın en az sizin kadar zorlu bir mücadele veriyor. Her insan kendi içinde savaş veriyor. Ve bir çözüm bekliyor.’ (Platon)

Birisiyle tartıştığımızda ufacık bir kavga ettiğimizde bütün suçu karşı tarafa atmaya çalışırız. Ama hiç dönüp kendimize bakmayız. Belki de çok iyi biliyoruzdur kendimizin de haksız olduğunu. Ama kabullenemiyoruz. Peki biz böyleysek karşı taraf da böyle değil midir? Neden bu ihtimalleri düşünmüyoruz? Kimin acısı ne kadar hangi savaşları veriyor içinde biliyor muyuz? Bilip bilmeden insanlar hakkında atıp tutmayı çok seviyoruz. Doğru yapmadığımızın aslında farkına varmamız gerek. Herkes aynı bu şekilde düşünse kimsenin arasında bir sorun olmayacak.
Bir düşünün. İnsanlara herhangi kötü bir laf söylerken onun hangi acısına dokunacağımızı bilmiyoruz. Önceden ne yaşadı, kim canını yaktı bilmiyoruz. Bizlere söylenen ufacık bir kelime bile bizleri alt üst etmeye yeterken, neden bizlerde insanlara düşünmeden konuşuyoruz? Herkesin en başta kendini sorgulaması gerek. Ben böyleysem o da öyledir demek gerek. Farkına varalım bazı şeylerin. Kırmayalım dökmeyelim. Üç günlük dünyada kimsenin acısına acı katmayalım. Bazen değişimlere kendimizden başlamamız gerekir. Platon’un en başta yazdığım sözü kulağımıza küpe olsun… Kendimizi düşünmeyi bırakıp, insanlara acı vermek yerine acılarına çözüm olmaya çalışalım…