Çocukluğumuzu kaybettik, içimizdeki çocuk zamanla yok oldu nasıl oldu, nasıl bitti hiç birşey anlamadık. Çocukluğumuzu mu kaybettik yoksa içimizdeki insanı mı orası meçhul fakat bildiğim bir şey var oda insanlığımızı kaybettiğimiz. İnsanoğlu ne ara bu kadar duyarsızlaştı, ne ara kimliğimizi kaybettik? Hani bizim misafirperverliğimiz, nerede bizim insanlığımız ne ara unuttuk biz orasını bilemem. Zamanında dünyaya hükmetmiş bir imparatorluk dünyaya iyilik adaletini nasıl gösterdi? O iyilik, adalet imparatorluğu çöktükten sonra ne değişti, insanlarımız mı? Yoksa zamanla unuttuk mu orasını bilemem. Ama bildiğimiz bir şey var ise o da her uyuyuşun bir uyanışı olduğu. İnsanlara karşı olan duygularımızı, güvenimizi ne sağlar? Her şey bir anda oldu gibi değil mi? Sanki her şey 1 gecede değişti. Ne olduğunu anlayamadık gözümüzü açtık kapattık ve olan oldu. O oldu bu oldu değilde insanlar birbirlerine güvenmeyi yeniden öğrenseler, içimizdeki yok olan çocuk geri gelse, -geri gelmese bile olur- ben buradayım diye hissetirse bile yeterli. Zamanla kaybolan içimizdeki çocuğun geri gelmesi dileği ile…