Eskiden çocukluğumuz ne güzeldi değil mi? Sabah erkenden uyanırdık çizgi film izlemek için. Mesela Tom ve Jerry başlardı çok sevinirdik. Annemiz sevdiğimiz bir yemek yapardı çok sevinirdik. Kısacası her şeyden mutlu olmayı bilirdik, en küçük bir olay bizim mutlu olmamıza sebepti. Bir de anne ya da babamız bisiklet aldığında dünyalar bizim olurdu. Sokakta arkadaşlarımızla oynarken o hayal gücünün verdiği tat çok güzel bir şeydi. Şimdi aileler çocuklarını susturabilmek için eline telefonu veriyorlar. Neden verdin diye sorunca da e istiyor diyorlar. İster tabi ki siz çocuğun gözüne sokar gibi telefonla oynarsanız o da ister. Siz karşında birkaç gün kitap okuyun o kitabı okuma yazma bilmediği halde sizi taklit etmek için okuyormuş gibi yapacaktır. Çocuklar anne ya da babalarını taklit ederler siz telefonla oynarsanız o da telefon isteyecektir. Siz karşısında kitap okuyun o da kitap okumak isteyecektir. Çocuğu sizler yönlendirirsiniz başkası değil ya da sözlerle değil. Tüm bunlardan ise çocukluğumuzu çalanın ebeveynler olduğu anlaşılıyor. Çocukluğumuzu çalmayın bizden! Beraber dışarı çıkın bırakın üstü kirlensin düşsün. Çocuğun üstü kirlenir ise temizlenir, düşer ise kalkar fakat, çocukluğunu yaşayamadan biten birisi tekrar çocukluğuna dönemez.