Sert bir duruşu vardı karşıdan görenlere ama bize göre nasıl sıcaktı bakışı nasıl coşkuluydu sevgisi. Üstümüze titrerdi. Ağzımızdan çıkan her sözü gerçekleştirmek için çırpınırdı. Hiç annemle kavgalarını görmeden bir ömür geçirdiler. Baba dersin hiç kızmaz mı? Kızmazdı. Belki de kızardı bize belli etmezdi. Sadece çocukları için değil torunları için de aynıydı duyguları. El üstünde tutardı hepimizi. En çokta annemi. Ne çok sevmişler birbirlerini. Babam dediğimde hala ağzımdan değil yüreğimden binlerce babam dökülür. Babam… Babamı kaybettiğimde en çok üzüldüğümde şimdi derdimi kime anlatacağım beni kim anlayacak onun gibi diye üstüme çöken karabasandı. Evet herkesim vardı ama babam yoktu. Hani alışkanlıkların vardır ya bir olay yaşarsın en yakınını arar anlatırsın akıl danışırsın. Kaç yıl geçti ben hala aynıyım ne yaşarsam yaşayayım babamla paylaşamadığım için ne mutluluğum artıyor ne üzüntüm azalıyor. Bugün doğum günün. Ve bu salgından dolayı mezarına gelip bir demet papatya bırakamayacağım bu sene. Hala en ufacık bir şey bile seni bize hatırlatabiliyor. En çokta ailecek bir araya geldiğimizde senin taklitini yapmayı çok seviyorum. Hemen annemim yüzüne bakıyorum yüzünde hafif bir gülümseme oluşurken gözlerinin doluluğu sana olan sevgisini bize bir kez daha gösteriyor. İyi ki benim babamsın iyi ki bizim babamızsın. Her zaman bizimlesin… Seni çok seviyoruz…