Önümüzde sadece iki gün kaldı. Bu iki gün sonra kademeli olarak açılmayı dört gözle bekliyoruz. Esnafın da çalışanların da gözü kulağı gelecek haberlerde. Sadece çalışanlar için değil de evde olan o kadar fazla çocuk var ki. Hepsi bunalmış durumda. Hatta kendi çocuklarım bile artık evin içinde nefes alamaz hale geldik demeye başladılar.

Süreç çok fazla uzadı. Bir türlü bu illetten kurtulamadık. Sabır çizgisi denilen yer var ya bizlerde hah işte o artık bitmek üzere. Hafta sonlarımız bile hiçbir şey yapamadan evin içinde geçip gidiyor. Artık çocuklarla bile evde yapabileceğimiz etkinlik kalmadı. Yapılacak olan tüm etkinlikleri yaptık. Onlarla çocuk olduk birlikte eğlenmeye çalıştık. Yeter ki can sıkıntıları geçsin diye ama bir yerde bu da yeterli gelmiyor. Esnaf arkadaşlarımız ise her geçen gün biraz daha geri gittiklerinden bahsediyor. Kahveler, lokantalar dört gözle açılmayı beklerken sabırsızlanıyorlar. Zaten sadece bu işyerleri değil bütün işyerleri açılmalı ki ekonomi canlanmalı. Her şey eski haline bir an önce dönmeli. Okullar desen artık kapanmak üzere yaz tatili geldi geldi gelmesine de ne kadar verim alındı? Bunları da sorgulamadan geçemiyoruz maalesef. Üniversiteliler içinse durum tamamen farklı. İlköğretim ve liseler yine bu dönemde ara ara açıldılar. Ama üniversiteler hiç açılamadı. Ev kiralayıp kalanlar içinse çok sıkıntılı durumlar yaşandı. Arkadaşlarımızın çocuklarından da görüyoruz ve yaşıyoruz bu süreci. Boşa kira vermemek için evleri boşaltmak zorunda kalanlar oldu. Şimdi okullar açıldığında ise tekrar aynı telaşe olacak ve yeniden bir masrafla karşı karşıya kalacaklar. Kısacası bu işin sonunda herkes bir köşesinden de olsa mağdur olmuş olacak. Dilerim ki bu 1 haziran tüm herkes için umut kapısı olsun.