İnsanlar ne kadar da değişti sürekli surat ifadeleri asık herkes birbirine emirler yağdırmakta. Kimse kimsenin dilini anlamaya çalışmıyor.

Bu sadece mutsuzluk olamaz bunun yanında insanların bencilliği ve egoları da geliyor. Güler yüzle ya da tatlı dille konuşan birini gördüğümüz zaman şaşırıyoruz. Sanırım bizler de bu duruma alışmış durumdayız. Hele bazı insanlar var ki o kadar çok kendilerini sevdiklerinden dolayı başkalarını sevmeye fırsatları kalmıyor. Elbette ki herkes kendini sevmeli önceliğimiz kendimiz olmalı. Ama kendimizi severken başkalarını da sevmeli ve saygı duymalıyız. Kimse kimsenin ne yaşadığını asla bilemez herkesin acısı başkasından farklıdır. Mutluluğu da öyledir kimisi en ufacık bir şeyle bile mutlu olmayı başarırken diğerine dünyaları versen de mutlu olamaz. Gülümsemenin sadaka olduğunu unutmamak gerekiyor. Ayrıca gülümsemek bulaşıcıdır. Çevremizdeki insanlarla iletişimimizde gülümsersek karşı taraf ta hoşnut olacağından işlerimiz de daha kolay olacaktır. Ayrıca bulunduğumuz bir ortamda eğer gülümsüyorsak etrafımızdakiler de gülümseyeceğinden ister istemez güzel bir ortam oluşacaktır. Konuşmalarımızda da sert bir dil kullanmak yerine gülümseyerek nazikçe konuştuğumuz sürece karşımızda ki kişiyle irtibat kurmamamız imkansız hale gelecek ve aynı dili konuşmaya başlayacağız. Yaşadığımız süreç kolay değil elbette ama kırmak kolay iken o kırdığımız kalbi tekrardan eski haline getirmek bazen imkansız hale geliyor.