Bizler çocukluğumuzda çok doktora gitmezdik. Büyüklerimiz de pek gitmezdi. Koca karı denilen ilaçlar vardı ya biz işte onları kullanarak büyüdük.

Şimdilerde kiminle konuşsam herkesin bir yeri ağrıyor doktora gidememekten yakınıyor. Salgından dolayı şu an hastanelere evet kimse gitmek istemiyor. Ama önceden annelerimiz sanki bütün mesleklere sahiptiler. Başımız ağrıyor dediğimizde tabi saçın ıslak dışarı çıktın başın ağrır derlerdi. Koşturur oyun oynardık çok terlerdik ama üstümüzü değiştirmek yerine hemen sırtımıza havlu koyulurdu. Saçlarımız mı kepeklenir hemen kendi usulüne göre bir karışım hazırlar saçımızda bekletir yıkardı kepekten eser kalmazdı. Çarptık mı bir yere ya da düştük mü acıyan yerimiz morarmasın ağrımız hafiflesin diye önce bir öperler sonra da çiğ patates koyarlardı. Sırf okula gittiğimizde fast food ürünleri yemeyelim diye beslenme hazırlanır okuldan geldiğimizde de sıcacık yemeğimiz hemen önümüzde olurdu. Grip mi olduk hemen pijamalarımızı giydirir yatağa yatırır nane limon ya da ıhlamur kaynatılır ve o bitinceye kadar başımızda beklerlerdi. Çok bilirim hasta olduğumda annemin sabaha kadar başımda beklediğini gözümü açtığımda annemi görür sanki iyileşirdim. Annelerimizin  sevgileri kucaklamaları tılsımlıdır. Ses tonu bile rahatlatır insanı. Moralim bozuk olduğunda bile her ne kadar belli etmemeye çalışsam da bir şekilde anlar yardımcı olmaya çalışırdı. En kıymetlimiz annelerimiz. Ne mutlu annesi hala yaşayanlara.